Slingerende wegen voeren je door slaperige negorijen. Alsof de tijd er heeft stil gestaan. Met overal wel een cafeetje. Waar de lokale bevolking zijn koffie en biertje drinkt.
Als je wars bent van badplaatsen vol betonnen flatgebouwen. Of stranden overladen met badgasten. Genoeg hebt van terrasjes en liefdeloos bereid gemaksvoedsel.
Uitstapje
Benieuwd naar oorspronkelijke, indrukwekkende natuur. Naar plaatsen met een fascinerende en grotendeels onbekende geschiedenis. Dan is het tijd om erop uit te trekken.
Het achterland te verkennen van de Algarve. Onderweg naar Alte, een dromerig oord. Aan de rand van de Serra do Caldeirão. Richtingaanwijzers op dit stuk van de secundaire route, nergens te bekennen.
Een pittoresk dorpje, zonder meer. Tenminste zodra de rust is weergekeerd. Als de terreinwagens zijn vertrokken. Jeepsafari’s, mastodonten in colonne die Rua de 25 Abril compleet blokkeren.
Te voet, op zoek naar de uitnodigende bronnen. Vol klaterend kraakhelder, fris water. Door de eeuwen heen ontmoetingsplaatsen van dorpsvrouwen. Om de handwas te doen en de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Spotgoedkoop, gratis en voor niks.
Picknick
Rond de kleine bron (Fonte Pequena) is een wonderlijk lusthof geschapen. Bijzonder vanwege diverse tegelplateaus. Beschilderd met dichtwerk. Ter ere van Francisco Xavier Cándido Guerreiro. Een dichtkunstenaar geboren en getogen in Alte.
Een schitterende voorjaarsgroene koele oase. Op de eettafels bij de grote bron staat een keur aan lekkernijen. Uitgestald door een groepje Portugezen. Meegezeuld in boodschappentassen vol. Afgeladen met eet- en drinkwaar.
De kooltjes in de barbecue roodgloeiend opgestookt. Alle voorbereidingen zijn getroffen. Voor het middageten. In deze streek de hoofdmaaltijd van de dag. Een ongekunstelde feestdis, tegen kostprijs.
Betaal minder
Zelfs in Tunes, een gehucht in de gemeente Silves aan de N269. Echt waar, ook daar zit er een. Zo’n ‘Loja Chinesa’. Winkels gedreven door onze Chinese medemens. Alom tegenwoordig in Portugal.
Zaakjes volgestouwd met uiteenlopende koopwaar. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wat van je gading. Onze zoon spoor ik aan. Jij bent toch op zoek naar twee opvouwbare strandstoeltjes? Die verkopen ze hier vast wel. Achterin de overvolle negotie is het bingo. Voor een spotprijs van negen-euro-negentig.
Achter de kassa een stilzwijgende Chinese. Druk bezig met tikken op haar telefoon. Zij mompelt bevestigend. Na een schuine blik op de prijsplakker. Vastgekleefd aan één van de stoelpoten. ’Dois custam menos?’ informeer ik in mijn beste Portugees.
Het meisje werpt mij een onverstoorbare blik toe. Mijn kompaan betaalt met een biljet van € 20. Zij geeft hem tien euro terug en draait zich abrupt om. Ogenblikkelijk weer verdiept in haar onafscheidelijke mobiele vriend. Einde van de transactie, blijkbaar. Hogelijk verbaasd lopen wij met de aankoop naar buiten.
Vermakelijk
Aan tafel voor de lunch (almoço). Schaduwrijk onder een citrusboom. Beschermd tegen de felle middagzon. Koelte toegewuifd door de boomkruin, als een natuurlijke parasol. Genietend van een dagschotel. Of een gerecht naar keuze uit de menukaart.
Geen chagrijn als de rekening wordt gepresenteerd. Immers, dit is het Portugese achterland. Waar je voor een dagschotel zesvijftig betaalt. Terwijl men zes euro rekent. Voor een karaf witte wijn van één liter.
Toeristenprijzen moeten nog worden uitgevonden. Op het platteland en ver weg. Van die door vakantiegangers vergeven Algarvekust. En, de mensen in deze magische streken. Zij leven met een ander wereldbeeld.
Onbekend lijkt hier het streven naar winstbejag. Dus, laat je verrassen. Immers in deze contreien regeert de eenvoud. Bovendien geldt het motto: Paga menos.
Robert Steur
Woordenbrei | https://woordenbrei.wordpress.com
Twitter | https://twitter.com/Woordenbrei_
