Duizelen

  • Bericht auteur:
  • Berichtcategorie:reizen
  • Bericht reacties:0 Reacties

Duizelen

Praatje maken

Madeira lijkt mij niet raadzaam. Zeg ik tegen de hotelgast. Ontmoet in de lobby. Voor een beetje social talk. Even ervoor stak hij de loftrompet. Over het gebrek aan berg en dal. Lekker vlak wandelen in deze kuststreek. Helemaal ermee in zijn element, bleek wel.

De man stak zijn angst niet onder stoelen of banken. Voor rijden langs een ravijn, een ritje in de kabelbaan. Op een ladder staan of een toren beklimmen. Als de dood voor controleverlies. Gemis aan invloed op zijn omstandigheden.

Een schitterend stukje Portugal, bevestig ik hem. Middenin de Atlantische Oceaan. Madeira archipel met zustereiland Porto Santo. En, niet te vergeten de onbewoonde eilanden. Salvagens en Desertas. Een autonome provincie. Heerlijk eiland, een bezoek meer dan waard.

Angstig

Fantastische bestemming voor een natuurliefhebber pur sang. Steile bergen, uitgestrekte hoogvlakten en diepe dalen. Geen egaal stukje bodem onder je voeten.

Een gatenkaas van tunnels die het eiland doorkruisen. Sommige viaducten overspannen duizelingwekkende afgronden. Wit weg trekt hij. Bij het aanhoren van mijn beschrijving.

Zijn blik vervuld van afschuw. Behept met het verschijnsel hoogtevrees. In een ‘diepte’ kijken maakt hem instabiel, wankel, duizelig en trillerig.

Cristo Rei

Ponta do Garajau, een bezienswaardige locatie. Bekend door een heilig hartbeeld. Van Jezus Christus. Op een landtong tussen Caniço en Funchal. Aan de oceaankust op het eiland Madeira.

Geënthousiasmeerd wil hij hier meer van weten. Blijkbaar vanuit een godsdienstige achtergrond. Ik heb er nog wel een kiekje van. Ergens tussen mijn fotobestanden op Dropbox. Vinden kan ik het niet á la minute.

Zodra ik de foto heb gevonden laat ik ‘m zien, beloof ik. Een paar dagen later tref ik mijn kennis weer in de hotelhal. Met mijn iPad in de aanslag loop ik op hem af. Zekerheidshalve even informeren. Of hij er nog steeds belangstelling voor heeft.

Ontdaan

Gretig buigt hij zich over het scherm. In de verte tekent het Christusbeeld zich af. Tegen een blauwe lucht. De beide armen wijd uitgespreid. Een veel voorkomende pose. Voor die typische, zegenende Christus figuren.

Via steile trappen klim je naar boven. Naar het uitkijkpunt op de heuvel, leg ik uit. Tenminste, wil je het monument van dichtbij bekijken. Mijn suggestieve foto accentueert de weg naar de top. Ver en erg hoog lijkt ‘ie zo.

Mijn kennis haalt sneller adem. Met trillende handen geeft hij mijn tablet terug. Zwijgend draait hij zich abrupt om. Even later zet hij het op een lopen. Vast hoge nood, denk ik nogal naïef. Maar hij komt niet meer terug.

Cabo Girão

Later die middag spreek ik zijn vrouw. Zij vertelt mij dat sprake was van een paniekreactie. Helemaal van slag door die foto. Haar man durft ook niet omhoog te kijken. Bijvoorbeeld naar de top van een berg, toren of wolkenkrabber. Extreem gevoelig, eigenlijk een omgekeerde hoogtevrees.

Had ik ook nog een foto. Gemaakt op 589 meter hoog. Op de Kaap van de Terugkeer. De hoogste klif in Europa. Kijk je de afgrond in. Staand op een platje. Van open roosters met glas.

Een populair uitzichtpunt. Griezelig zo’n afschrikwekkend gat. Een korte blik, prima. Niet met zo’n overgevoeligheid. Gegarandeerd wordt ’t duizelen.

Duizelen1

Robert Steur

Woordenbrei | https://woordenbrei.wordpress.com

Twitter | https://twitter.com/Woordenbrei_

Geef een reactie