Uniek

Aeroporto da Madeira. Extra training krijgen piloten. Ook al hebben ze veel ervaring. Verplicht om hier te kunnen landen. Linke soep tussen een hoge berg en de Atlantische oceaan. De bocht naar rechts is cruciaal, in de laatste minuut. Om optimaal de landingsbaan te naderen. Voor de grotere vliegtuigen is de strip verlengd. Van een (te) krappe 1.500 naar 2.700 meter. Met een spectaculaire brug, gebouwd op tweehonderd pilaren.

Buiten de aankomsthal valt hij direct op, João de downie. Geen flauw idee, of hij echt zo heet. Hij slijt z’n dagen hier. Bij eerdere vluchten zag ik hem ook. Een en al vrolijkheid en levensvreugde straalt van hem af. Ongevraagd laadt hij je koffers op een bagagewagen. Daarna rijdt hij ermee weg. De vertrekhal in of de aankomsthal uit.

Funcho

Naam van een kruid dat de ontdekkers op dit eiland aantroffen. Venkel, verwerkt in traditionele snoepjes. Rebuçados de funcho, overal op Madeira verkrijgbaar. Funchal, tegenwoordig hoofdzakelijk aangedaan door cruiseschepen. Een groene, mondaine hoofdstad met natuurlijke schoonheid, luxe en glamour.

Maar dat helpt niet mee. Zodra je een verstandelijke of lichamelijke beperking hebt. Gebrek aan passend werk, dus ook aan voldoende inkomen. Logisch, dat João probeert er wat bij te schnabbelen. Hij doet zijn uiterste best. Nauwelijks sociaal en al helemaal niet taalvaardig. Op zijn manier bezig met een missie. Om persoonlijke bagageservice te verlenen.

Funchal, behoort tot de mooiste steden in Portugal. Met zijn schitterende baai. Omkranst door groene bergen in de omgeving. De bewoners wenden het gezicht naar de oceaan. De huizen in de rondte gebouwd vormen één gigantisch amfitheater.

Fraai

Overal elegant geklede mensen. Flanerend langs chique winkels. Keuvelend op beschaduwde terrassen. Ontspannend in stadsparken en weelderige botanische tuinen. Niet de minst gefortuneerde globetrotters die dit wandelparadijs aandoen. Om te genieten van zoveel schoonheid. Het hoogtepunt in deze mini-metropool. De uitzinnige bloementooi van de paarse Jacaranda’s. In mei de hoofdstraat, Avenida Arriaga, sierend.

Helemaal niet fraai, een onprettige ervaring voor João, zie ik wel. Bij de vertrekhal staat hij nerveus te kijken. Een man blijkt niet gediend van zijn nogal stuntelige hulpaanbod. Met een boos gezicht laadt de reiziger z’n bagage af. Even ervoor ongevraagd “gekaapt”. Beteuterd kijkt João toe. Hoe dit klantje hem ontglipt. In zijn schulp en uit het zicht likt hij zijn wonden

Respect

Verdient hij eigenlijk. Pure bewondering voor zoveel creativiteit. Vroeger een echt beroep, kruier. In vergetelheid geraakt. Ontwapenend speurt João alweer de taxistandplaats af naar reizigers.

Onbegrip of pure hardvochtigheid. Geen idee wat de toerist ertoe dreef. Net uit een taxi gestapt. Op weg om in te checken voor zijn terugvlucht naar huis. Zijn vrouw wendt haar hoofd af met schaamrood op de kaken.

Ach laat toch en gun João z’n klusje. Even verderop zie ik iemand die hem een muntstuk in de hand drukt. Met een gelukzalige lach op zijn gezicht hobbelt hij opnieuw de aankomsthal in. Hartverwarmend die downie, overigens een oer-Portugese jongensnaam, João.

Robert Steur

Woordenbrei | https://woordenbrei.wordpress.com

Twitter | https://twitter.com/Woordenbrei_