Belofte
Maakt schuld. Een opengeslagen boek op tafel. Mijn oog valt op die schitterende foto. Ik reageer verrast. Waar is dat? Een kort antwoord volgt. Portugal natuurlijk, opa. Typisch Boyd-eigen. Gevonden in de bieb. Hier ga ik een spreekbeurt over houden. Hartstikke leuk joh, prijs ik hem. Daar gaan wij beslist naartoe, laat ik spontaan uit mijn mond vallen.
Op internet vind ik de locatie. Benagil net effe vóór Lagoa. Aardig eindje rijden toch nog. Bijtijds vertrekken uit die speldenprik. Bordeira vlakbij Faro. Bergafwaarts, want daarboven ligt onze gehuurde Casa do Moleiro. Een iets te enthousiaste toezegging? Niet terugkrabbelen. Trouwens, ben zelf ook reuze benieuwd.
Qualitytime
Ons traditionele weekje naar de Algarve. In de Meivakantie. Met drie generaties. Sinds enkele jaren vaste prik. Vandaag is het zover. Boyd verheugt zich er zichtbaar op. Kan er maar niet over ophouden. Je weet wel, hè opa, naar die te gekke grot met dat gat erin.
Oeps, niet makkelijk te vinden. Al zou je denken van wel. De N125 afrijden en bij Lagoa linksaf. Fluitje van een cent. Wegwerkzaamheden zetten ons de voet dwars. Foutje, te ver want de brug opgereden naar Portimão. Vóór ik het in de gaten heb. Sukkel, dus rechtsomkeert maar weer. Alsof je een diepe trechter inrijdt. Aan het einde van de weg. Benagil, een kleine muizenval. De weg naar beneden is verstikt door geparkeerd blik.
Algar de Benagil
Precies, de juiste Portugese benaming. Dit moet een van de mooiste grotten zijn, begreep ik. Alleen te bereiken over water. Spectaculair voor onze jongens. Helemaal idolaat als wij in de speedboat stappen. Zwemvesten aan en daar gaat ‘ie dan. Volgas erop naar de horizon. Hoog opspattend wit van de schuimende boeggolf. Blauwer dan blauw is hier het water van de oceaan.
Een mystieke Romaanse holle ruimte. Uitgeslepen door erosie. Buitenaards, welhaast. De zon projecteert een lichtkring. Op het zilverwitte zandstrand. Een onwaarschijnlijk lichteffect. Als een halo. Weerkaatst tegen de grillige, ronde welvingen van ’t natuurlijke afdak. Gekenschetst als één van de tien mooiste natuurwonderen ter wereld. Geen woord van gelogen.
Bewondering oogst de stuurman. Een duivelskunstenaar die van wanten weet. In zo’n notendopje op de deinende golven. Met vaste hand vaart hij ons veilig door nauwe ingangen. Onder lage plafonds door. Adembenemende natuurverschijnselen domineren de kust.
Juichkreten
Van de jongens weerklinken. Opgezweept door de adrenaline. Hun enthousiasme slaat over op de roerganger. Blijkbaar een déjà vu. Uit zijn eigen jeugdige ervaringen. In razende vaart en uiterst koelbloedig. Er rechtop af nadert hij de massieve rotswand. Op het laatste nippertje ontwijkend met een ruk naar rechts.
Este é o fim da nossa viagem, obrigado, roept hij ons toe. Nou en hoe vond je het, Boyd? Informeer ik voorzichtig. Supergaaf opa, niet alleen die grot uit het boek. Ook die twee rotsen. Je weet wel. Die mooie foto die jij maakte. Net een olifant.
Robert Steur
Woordenbrei | https://woordenbrei.wordpress.com
Twitter | https://twitter.com/Woordenbrei_
